Το έργο τέχνης, μια προσωπική έκφραση όπως είναι ένας γήινος χυμός που περνά μέσα από το κορμό για να γίνει φρούτο, στέκεται πέρα από το δημιουργό του, που δεν μπορεί πλέον να είναι μαζί του – ορφανό από πατέρα- όπως μας διδάσκει ο Πλάτων στο Φαίδρο.

Το έργο τέχνης ένα δώρο στον κόσμο, όπως ένα μπουκάλι ριγμένο στον ανοιχτό ωκεανό των άπειρων αντανακλάσεων, αναγνωρίσεων και ερμηνειών, κουβαλά το μυστικό του.

Το έργο τέχνης στέκεται επίσης πέρα από τον ερμηνευτή, είτε αντικειμενικό, που του επιθέτει διανοητικά σχήματα, και αναζητά ακλόνητη, σταθερή, αποκλειστική σημασία, είτε υποκειμενικό που ανασύρει από αυτό προσωπικές μνήμες και αποδίδει ισοβαρή σημασία σε κάθε ερμηνεία.

Το έργο τέχνης αναζητά τον αληθινό εραστή, μια συνάντηση, μια γόνιμη επαφή στον μέσα-ανά μέσα χώρο αυτού του ιδίου και του θεατή του.